Άρης Πήτας

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις πολεμικές τέχνες σε ηλικία 10 ετών, στο μακρινό 1993, επειδή είχα δει το Karate Kid (το παλιό, το ορθόδοξο) και ήμουν πολύ κακός στο μπάσκετ. Τότε το πιο κοντινό dojo στο σπίτι μου ήταν αυτό του τότε δασκάλου μου Βασίλη Τσιακμάκη που δίδασκε Shito Ryu Karate, οπότε αυτό και συνέχισα για τα επόμενα 5 χρόνια, συμμετέχοντας σε αγώνες σε όλη την Ελλάδα και φτάνοντας στο βαθμό του 2ου Kyu (2η καφέ ζώνη).

​

Το 2003, στο πανεπιστήμιο πλέον, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό, κι έτσι ξεκίνησα να εκπαιδεύομαι στο Ninjutsu υπό τον δάσκαλο Φίλιππο Ματζηρίδη. Συνέχισα να εκπαιδεύομαι για τα επόμενα 11 χρόνια, ώσπου το 2014 - έχοντας πλέον το βαθμό του 2ου Dan (μαύρη ζώνη) στο Ninjutsu και στο παραδοσιακό Jiu Jitsu - ολοκλήρωσα τη σχολή προπονητών της ΕΦΕΟΖΖ και ξεκίνησα να διδάσκω σε διάφορες σχολές στα προάστια και στο κέντρο της Αθήνας.

​

Παράλληλα με το ninjutsu, εκπαιδεύτηκα και στο Brazilian Jiu Jitsu υπό τον δάσκαλο Frank Μαλλιαρό και στο Nickelstick Balintawak Escrima υπό τον δάσκαλο Νίκο Καρδαμήλα.

​

Αυτή η συγκριτική εκπαίδευση γεννούσε συνεχώς ερωτηματικά όσον αφορά την εφαρμοσιμότητα του παραδοσιακού ninjutsu, αλλά και τη θέση του στον αστερισμό «πολεμικές τέχνες-μαχητικά αθλήματα-συστήματα αυτοπροστασίας». Η στιγμή της κρίσης για μένα ήρθε λίγο αφότου άνοιξα το δικό μου dojo το 2015. Η φυσική περιέργειά μου, μου επέβαλε να διευρύνω την προσέγγισή μου στη διδασκαλία, να διυλίσω τις τεχνικές του ninjutsu μέσα από σύγχρονες προπονητικές μεθόδους, και να ενσωματώσω ιδέες και τεχνικές που - αν και δεν συγκαταλέγονταν στην αρχαία ύλη - συνδυάζονταν υπέροχα με αυτή και έκλειναν κενά τα οποία, αναπόφευκτα, κάθε πολεμική τέχνη έχει.

 

Ενώ λοιπόν προσπαθούσα να «επανεφεύρω τον τροχό» η τύχη με έφερε μπροστά στην Ακαδημία AKBAN Ninjutsu και τον δάσκαλό μου Yossi Sheriff. Με χαρά διαπίστωσα ότι όχι μόνο υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που συμμερίζονταν τους προβληματισμούς μου, αλλά είχαν σχηματίσει μια ζωντανή, εύρωστη κοινότητα που εργαζόταν συστηματικά από το 1985 πάνω στην ερμηνεία και τον εκσυγχρονισμό της αχανούς ύλης του Ninjutsu. Επιπλέον, το AKBAN λειτουργούσε με ακαδημαϊκές αρχές: ελεύθερη ανταλλαγή γνώσης, κριτική σκέψη, και πρακτική εφαρμογή. Έτσι, το 2016, μετά από δύο χρόνια εντατικής αναζήτησης και εσωτερικής αναταραχής προσχώρησα στο AKBAN και δεν κοίταξα ποτέ πίσω.

 

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα γινόμουν δάσκαλος ninjutsu, ούτε ότι θα είχα δικό μου dojo. Την αγάπη αυτή για τις πολεμικές τέχνες τη συνάντησα τυχαία, έπεσα πάνω της ένα βροχερό απόγευμα του Νοέμβρη του 2003, όταν πήρα την απόφαση να πάω να δω τι είναι αυτό το ninjutsu σε ένα ημιυπόγειο στην πλατεία Αμερικής. Δεν ήξερα που θα οδηγούσε αυτό, ούτε μπορούσα να προβλέψω ότι θα γινόταν τόσο κεντρικό στη ζωή μου. Απλά πήγα με τη ροή - την κεντρική ιδέα στην καρδιά του ninjutsu - και σήμερα, μετά από 10 χρόνια διδασκαλίας της τέχνης αυτής, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν η σωστή επιλογή για μένα.

 

Μέσα από το AKBAN Ninjutsu μπόρεσα να πραγματοποιήσω ένα όνειρο ζωής, αυτό της ουσιαστικής και κοινωνικά χρήσιμης εργασίας, όπου κάθε μέρα εργασίας είναι προνόμιο, όχι καταναγκαστικό έργο. Έχω πλέον την τιμή και τη χαρά να λειτουργώ ένα dojo που διαπνέεται από τις ίδιες αρχές και αξίες που καθοδηγούν όλες τις πλευρές της ζωής μου. Ένα dojo προσηλωμένο στις σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού και αποδοχής, στην κριτική και νηφάλια μελέτη μιας υπέροχης πολεμικής τέχνης, στην αξιοποίηση του τεράστιου πλούτου της φιλοσοφίας του ninjutsu στην καθημερινότητα, στην καλλιέργεια μακροχρόνιας σωματικής και ψυχικής υγείας και ανθεκτικότητας, και στην ανάπτυξη πραγματικής μαχητικής ικανότητας εφ'όρου ζωής. 

​

Για κάθε βήμα σε αυτό το μονοπάτι, είμαι ευγνώμων. 

​

Αν μοιράζεσαι κι εσύ την περιέργεια να δεις που οδηγεί αυτό το αρχαίο μονοπάτι, θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω. Κλείσε σήμερα ένα δοκιμαστικό μάθημα drop-in και ανακάλυψε το σύγχρονο AKBAN Ninjutsu στην Αθήνα.

​​